Pod góre, przez zbocza,
Ruszył człowiek ten.
Miał szansę zawrócić,
Pozostałby sen.Wybrał jednak drogę,
gdzie ból codziennie jest.
Nie wiedział co czyni,
Złożył ręce w gest.W natłoku tej chwili,
Wiedział, że gdzieś tam.
Odnajdzie czego szuka,
Nie wiedząc, że jest sam.W podróży bezpieczny,
Został tylko w śnie.
Lecz budził się ciągle,
Krzycząc z bólu “NIEEE”.Krok jeden, za krokiem,
Nalge stanął tam.
Gdzie poczuł się bezpieczny,
U podnóża bram.Zrozumiał, że miejsce to,
Wielką zmianą jest.
Przyszłość przeszła w teraźniejszość.
Czas na kolejny cel.
Mirek Burnejko – Wiersz 050 – Pierwszy Poziom
[Continue reading]
